Dlaczego Warto?

Innowacja stanowi realny ratunek dla osób chorych, samotnych, zależnych, „uwięzionych” w swoich domach na wsiach. Odpowiada na dwa problemy szczególnie dotykające mieszkańców wsi – niewydolny, niewspółmierny do potrzeb system opieki zdrowotnej oraz trudności w organizacji dobrej opieki nad osobami starszymi, chorymi i zależnymi. 

Dostęp do opieki zdrowotnej na wsi jest 2–2,5 razy gorszy niż w mieście. Liczba placówek medycznych na terenach wiejskich jest ponad dwukrotnie mniejsza niż w miastach, co znacząco przekłada się na liczbę porad lekarskich, badań profilaktycznych, wykrywalność chorób i wiele innych czynników, wpływających na stan zdrowia mieszkańców wsi (za: Europejski Fundusz Rozwoju Wsi Polskiej). 

Wieś dotykają też skutki wyludniania. To powoduje, że osoby starsze często nie mają już nikogo bliskiego, kto może im pomóc w chorobie i codziennej opiece. Chorzy w podeszłym wieku, leżący, bez właściwej pielęgnacji i rehabilitacji w krótkim czasie dostają odleżyn, a unieruchomieni umierają z powodu zapalenia płuc lub uogólnionego zakażenia mającego swój początek w źle zaopatrywanej lub w ogóle nieleczonej odleżynie. 

Innowacyjność Nowego modelu hospicjum polega na uelastycznieniu modelu opieki i rozszerzeniu zakresu wskazań do objęcia opieką hospicyjną osób chorych. Nowy model hospicjum opiera się na dwóch filarach: dostosowaniu usług hospicyjnych do realnych potrzeb osób chorych na terenach wiejskich oraz na włączeniu do zespołu hospicyjnego opiekunek, które mogą wyręczać specjalistów w opiece nad chorymi oraz zapewniać pomoc wytchnieniową dla opiekunów osób chorych. 

Stosowanie elastycznego modelu opieki hospicyjnej, obejmującego szerszy katalog schorzeń niż te przewidziane obecnie w koszyku świadczeń NFZ umożliwia zwiększenie roli działań prewencyjnych. Oczywiście w przypadku chorych kwalifikujących się do opieki paliatywnej nie można liczyć na radykalną poprawę stanu zdrowia. Można jednak zapobiegać pojawieniu się powikłań, takich jak odleżyny czy zapalenia płuc, można zwiększać zdolność do funkcjonowania fizycznego i społecznego czy opóźniać pojawienie się nowych dolegliwości. Oznacza to również w szerszej perspektywie oszczędności dla systemu ochrony zdrowia, który nie musi wydawać funduszy na hospitalizację pacjentów, na przewożenie ich karetkami, na refundację dodatkowych leków, wizyty u specjalistów.